Competitie: Verslag Minitoernooi Speyer (deel 2)

Zaterdag
Als ik ’s morgens om ¼ over 8 wakker wordt, ligt iedereen nog te slapen. We moeten echter ‘al’ om 10 uur in de sporthal zijn en er moet nog ontbeten worden. Snel aankleden (douchen kan volgens Bas en Mattijs beter in de sporthal) en naar de ontbijtzaal. Voor 7 ½ mark wordt een eenvoudig doch voedzaam ontbijt gepresenteerd. Bjorn en Elroy zitten al uitgebreid aan de ontbijttafel en met 2 harde Brötchen, Schinken en Käse en een Teller Müsli, schuif ik bij ze aan. De zo noodzakelijke koffie lijkt even op zich te moeten laten wachten, maar met een geringe krachtsinspanning weet ik de metalen koffiekan te kantelen en het laatste bakje te veroveren. Niet veel later komt de rest van de meute, de een nog stiller en bleker dan de ander.

Om ¼ voor 10 rijden we in colonne naar de sporthal in Speyer Oost, de ervaren Speyer-gangers voorop, de nieuwelingen er volgzaam achteraan. In de sporthal aangekomen, lopen Mattijs, Bas en ik door naar de kleedkamers om nog snel te douchen voordat de toernooileiding het inleidende praatje houdt. In de kleedkamer word ik onder de douche gelukkig verwelkomd door een warme straal water. In Duitsland weet je het maar nooit met die douches……

Precies op tijd keren we fris en monter de zaal weer in alwaar de toernooileiding iedereen uitbundig en uitgebreid welkom heet en uitlegt hoe het toernooi in elkaar is gedraaid. In 1 team spelen in principe 2 heren en 1 dame, waarbij 1 heren dubbel, 1 dames enkel, 1 heren enkel en 1 gemengd dubbel wordt afgewerkt. De ene heer speelt de enkel, de andere heer speelt de mix. Er wordt gespeeld volgens 2 gewonnen sets van 9 punten met eventuele verlenging bij 8 punten.

Er blijkt dit jaar slechts 1 A-groep te zijn, die in 1 poule van 6 teams tegen elkaar uitkomen. Hierin zijn wij met 3 teams ruim vertegenwoordigd:
Holland 1: Bas, Mattijs, Elbrich en Suzanne;
Holland 2: Ralph, Peter en Anna;
Holland 3: Bjorn, Olli (uit Duitsland) en Renie.

Groep B is samengesteld uit 2 poules van 6 teams. Onze 2 teams worden netjes in de 2 verschillende poules verdeeld zodat we elkaar straks in de finale weer kunnen tegenkomen.
Holland 4: Ferry, Martin, Mandy;
Holland 5: Hans, Glenn, Teddy en Irma.
Ina is ingedeeld bij een van de Duitse teams in de B-klasse en Elroy is ingedeeld bij een van de Duitse teams in de C-klasse. Helaas speelt de C-klasse de voorrondes in een andere sporthal, zodat we het aangename gezelschap van Elroy voor de rest van de dag moeten missen.

Al snel worden Glenn en ik opgeroepen om onze heren dubbel te spelen. Onze tegenstanders zijn zo vriendelijk om voor de domme Hollanders in het Engels te tellen, waardoor de stand helemaal niet meer is te volgen. Echt slecht gaat het niet, echt goed ook niet en we verliezen verdiend in 3 sets. Irma heeft intussen haar single gewonnen, dus mijn single is erg belangrijk (nou ja belangrijk?). Al snel word ik met mijn neus op de feiten gedrukt dat de B-klasse toch wat anders is dan de 2e klasse district. De eerste set ben ik veel te langzaam. Bovendien word ik voortdurend bestookt met lange diepe clears op mijn backhand die ik niet echt goed achterin terugspeel waardoor mijn tegenstander de rally op allerlei manieren kan afmaken.

In de tweede set besluit ik het spel over een andere boeg te gooien en alleen nog maar te smashen, droppen en super strakke clears te spelen. Dat blijkt beter te werken en bij een 8 – 7 voorsprong speel ik mijn tegenstander uit. Een shuttle (Federball) die ik haarscherp bij het net neerleg, noodzaakt mijn tegenstander zo ver te strekken dat hij languit op de grond ligt. De shuttle die hij met zijn laatste krachten nog omhoog weet te spelen, wordt door mij genadeloos met de backhand afgedept.

 “Fehler”, roept mijn tegenstander, pakt de shuttle op en wil gaan serveren. Ik kijk hem niet begrijpend aan. De tegenstander claimt dat de shuttle nog niet over het net was geweest op het moment dat ik ‘m raakte. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dat misschien best wel het geval zou kunnen zijn geweest, maar als je kansloos bent uitgespeeld dan moet je natuurlijk niet proberen om zo alsnog onder het punt uit te komen. Ik besluit (mede gezien de stand en mijn misplaatste eergevoel) voet bij stuk te houden. Uiteindelijk wordt na ingrijpen van de wedstrijdleiding besloten een let te spelen.

Daarmee heb ik de twijfelachtige eer gekregen het enige incident in het hele, overig zeer sportieve, toernooi te hebben veroorzaakt (ook al wilden anderen mij doen geloven dat ik het voortdurend met mijn tegenstanders aan de stok heb gehad,  maar daarover straks meer). Gelukkig lukt het mij het laatste punt te maken, zodat ik in ieder geval de set heb gewonnen. Mijn getergde tegenstander, die gewoon de betere speler is, verhoogt in de 3e set het tempo en wint vrij gemakkelijk met 9 – 2. Niet veel later verliezen Glenn en Teddy de mix en is de eerste wedstrijd met 1 – 3 verloren.

De volgende wedstrijd verliezen we de heren dubbel ruim en verdiend tegen 2 wat oudere maar zeer ervaren heren. Teddy verliest haar dames single en Glenn verliest zijn heren single. Irma en ik krijgen aanvankelijk in de mix nog kansen, maar worden uiteindelijk toch resoluut weggespeeld.

In partij 3 weten Glenn en ik opnieuw niet te winnen. Het gaat het niet slecht, maar die Duitsers zijn toch steeds net iets vaster, sneller en alerter.

Bij mijn single partij was nog wat overleg gaande tussen mijn tegenstander en mij, waaraan hierboven reeds is gerefereerd als zijnde een incident. Bij het serveren raakt mijn tegenstander het plafond van de gymzaal (die naar mijn mening niet veel lager is dan de gemiddelde sporthal in Nederland) en claimt vervolgens een let. Blijkbaar kijk ik zo ongelukkig of ongelovig dat mijn tegenstander dit met veel omhaal en uitgebreid direct en na afloop van de eerste ( en u raadt het al: verloren) set meerdere malen uitlegt. En geloof het of niet, maar ik heb het direct voor waar aangenomen. Van een incident is beslist geen sprake geweest.

In partij 4 lijken we eindelijk kansen op een overwinning te krijgen. Glenn en ik gaan flitsend van start in de dubbel en de 1e set winnen we overtuigend. De 2e en 3e set worden we echter weer zo genadeloos weggespeeld, dat we ons hardop afvragen hoe we in godsnaam ooit die 1e set hebben kunnen winnen.

De dames enkel wordt gewonnen en omdat Glenn kapot is gespeeld, bied ik aan de single te spelen. Bij het inslaan is me al duidelijk dat dit mijn kans is: mijn tegenstander is relatief traag en zijn techniek is ook niet super. Bij het inspelen glijd ik echter steeds weg, omdat de baan best wel glad is en mijn schoenen (Hi-Tec) daar blijkbaar niet op zijn ingesteld. Gelukkig is Renie bereid om haar schoenen (Adidas, slechts een ½e maat groter dan mijn maat) voor 1 wedstrijd aan mij af te staan. Ondanks de prima voorbereiding, wil het met mijn spel nog steeds niet lukken. Ook mijn tegenstander heeft het moeilijk en vloekt voortdurend in het Engels met een scheldwoord dat hij blijkbaar uit een boekje heeft opgedaan, want de uitspraak is niet om aan te horen (foeck!, foeck!). Ik speel slecht, maar goed genoeg om de partij met 9-7, 9-6 of iets dergelijks in mijn voordeel te beslissen.

Tegen het einde van de middag komt Elroy geheel ontmoedigd de sporthal binnen, klagend over het veel te hoge niveau van de tegenstanders in de C-klasse.

De rest van de partijen zou de volgende dag worden gespeeld, dus na opnieuw een warme douche maken we ons op (de dames letterlijk, de heren figuurlijk) om weer terug te gaan naar de Walderholung.

Daar aangekomen storten de stoersten onder ons zich direct weer op de drankvoorraad. Degenen die die dag echt hun best hebben gedaan, leggen zich een uurtje te rusten om zich optimaal voor te bereiden op de rest van de avond en vanzelfsprekend de volgende speeldag. Als avondeten heeft de organisatie een fantastisch Italiaans buffet georganiseerd. Het is wel zaak enigszins op tijd in de rij aan te sluiten want nu de maaltijd gratis is, blijken niet alleen de Nederlanders de kunst van het met etenswaren bouwen van torentjes op borden te beheersen. Omdat voor het buffet slechts plastic bordjes worden verstrekt, levert dit van tijd tot tijd komische taferelen op. Voor degenen die achter in de buffetrij staan is dit echter niet zo komisch, want die treffen meer eten op de tafels en de vloer aan dan op de schalen.

’s Avonds wordt er een feest gegeven, waarbij kan worden gegeten, gedronken en gedanst. De Engelstalige enigszins gedateerde disconummers worden door de Duitsers uit volle borst, maar opnieuw met zwaar Duits accent meegezongen. Niet om aan te horen, maar zelf schijnen ze er geen last van te hebben en het is ze gegund. Zoals gebruikelijk wordt er opnieuw gemexicaand, maar door het feest, de vermoeidheid en voor sommigen de ervaringen van de vorige dag, is er weinig animo. Bas en Peter proberen nog een bevallige dame te verleiden mee te doen met mexicanen, maar ze lijkt meer geïnteresseerd in onze rode wodka, dan in spelletjes en ze laat zich dan ook niet uit (en ook niet in!) de tent lokken.

Deze nacht verloopt rustiger dan de vorige en iedereen staat (gezien de omstandigheden) weer monter op. Na het douchen en het ontbijt begeven we ons opnieuw naar de sporthallen voor de laatste poulewedstrijden en de finales.

Wordt vervolgd…

Hans van Os
Speyer-gänger