Competitie: Verslag Castricum 4 – Gaasperdam 6

Op zaterdagavond 12 november 2005 is Gaasperdam 6 uitgenodigd om in Castricum (Noord-Holland) een competitiewedstrijd te spelen tegen team 4 van de plaatselijke vereniging Castricum, hekkensluiter in onze poule. Ons team is door de afwezigheid van Glenn Ramcharan behoorlijk versterkt en het gegeven dat Remke Albers in deze contreien geboren en getogen is en dus een halve thuiswedstrijd zal spelen, doet ons vol zelfvertrouwen richting A9 rijden.

Vooraf was nog enige onduidelijkheid over wie met wie zou meerijden. Er was de nodige mailwisseling geweest, echter zonder concrete afspraken. Uiteindelijk zijn zowel Arno Bouwens als ondergetekende volgens planning om exact 17:30 uur bij de Sporthal, echter we treffen elkaar daar niet!? Ondanks de hoge benzineprijzen vertrekken Dieuwke de Vries en ik in de ene auto en Arno in de andere auto om Remke op te halen.

Mede door de uitstekende routebeschrijving en dito kaartlezen door Dieuwke, komen we zonder problemen en op tijd aan in sporthal de Bloemen te Castricum. De speurtocht begint pas in het gebouw, waar volgens de aanwijzingen 3 zalen aanwezig zijn. Als we uiteindelijk de badmintonzaal met slechts 3 banen bereiken, zijn ook niet veel later Arno en Remke ter plekke. Bij het inslaan blijkt de zaal in ieder geval hoog genoeg en wat nog meer is: over een prachtige akoestiek te beschikken. De slagen klinken zo mooi, het lijkt alsof elke slag een enorme beuk op de G-spot van het racket is en dat geeft een enorm machtig gevoel.

Ik mag als eerste heer beginnen. Echt soepel loopt het in het begin niet. Maar als het niet zo lekker gaat, doe ik gewoon de trainingen van Denny Matitawaer: beginnen met hoog serveren, klaar staan. De tegenstander heeft nu 2 mogelijkheden:
1a. clear terug dan: lange clear terug, klaar staan en dat kan zo een tijdje duren tot een van beiden een fout maakt of
1b. smash of dropshot, en tja die heb ik dan, dus dat is voor de tegenstander geen optie.
Op de momenten dat het allemaal wat beter lijkt te gaan, denk ik zelf nog een optie te hebben, namelijk: initiatief. Ook hier zijn weer 2 mogelijkheden:
2a. ik maak onnodige fouten, waarna ik snel weer op de trainingstactiek terugval of
2b. alle variaties op het thema slagtechniek (dropshots rechtdoor, forehand slice, overhead reverse, smash rechtdoor en smash cross) lukken, waarna de punten na wat gerommel aan het net of andere subtiliteiten als vanzelf binnenkomen.
Voor de volledigheid: tactiek 1 en 2a levert een 15 – 11 winst in de eerste set en 6 – 6 stand in de tweede set, waarna het tijd was voor een geslaagde versie van tactiek 2b, waarmee de tweede set met 15 – 6 wordt gewonnen (1 – 0).

Als tweede heer mag Arno optreden. Als u nog even tijd hebt, wil ik met u graag dit fenomeen bespreken. Ik heb een aantal jaar geleden ook met Arno in een team mogen spelen. Toen al een aardige jongen, maar hij speelde 95% van de partijen zo ongelooflijk slecht, dat je het niet zou geloven als je hem nu ziet spelen. Een leek zou dan denken dat Arno zichzelf een zwaar trainingskamp heeft opgelegd en dat hij ook heeft geprofiteerd van de heilzame werking van de trainingen van Denny, maar niets is minder waar: hij verschijnt vrijwel nooit op de trainingen. Heel voorzichtig heb ik Arno gevraagd wat zijn geheim is. Zonder op de details van het antwoord in te gaan, komt het neer op innerlijke rust. Zelfs een door zoon Casper zwaar verstoorde nachtrust, kan vanavond de verkregen innerlijke rust van de laatste jaren niet deren. Oké, Arno blijft natuurlijk een onbehouwen badmintonner, maar het scheelt een heleboel als hij met zijn powerslagen 90% in plaats van 10% raakt. En dan maakt het ook niet uit als daarvan nog 30% via het houtje gaat, want nu gaan ze over het net in plaats van eronderdoor. En ook gaan nu de steeks (huh?) over het net (soms wel 3 keer achtereenvolgend) in plaats van in het net. Wellicht is het voor Elco, Fred, Joep en Sander een aanbeveling eens een meditatiesessie met Guru Bhagshree Neesh Raswan (voorheen Arno Bouwens) te volgen.
Het moge duidelijk zijn dat Arno opnieuw geen span heel laat van zijn tegenstander. Pogingen van zijn tegenstander hem uit te putten door een half uur lang in te spelen, waren tevergeefs: Arno wint met 15 – 9 en 15 – 6 (2 – 0).

Nee, dan Remke. Zoals boven vermeld uit het Westfriese zeeklei gevormd en pas op latere leeftijd naar de grote stad Amsterdam (nou ja: Diemen) verhuisd. Sinds 2 jaar speelt ze competitie bij BV Gaasperdam en het is net alsof dat nooit anders is geweest (hoewel de NBB ons anders wil doen geloven, want haar bondsnummer is op mysterieuze en onverklaarbare wijze uit hun administratie verdwenen). Hoe nu Remke te typeren? Nou, Remke maakt zich eigenlijk alleen maar echt druk op de momenten dat dat nodig is en zelfs dan nog niet. Daarmee bedoel ik niet dat Remke haar best niet doet. Integendeel getuige ook haar wedstrijd vorige week tegen het jonge talent van Slotermeer. Maar als de opgave onmogelijk is, dan laat ze het ook en gelijk heeft ze. Als teamspeler is Remke goud waard: geen onvertogen woord en altijd in voor een rake opmerking vóór, tijdens en/of na de partijen. Althans in wedstrijden die niet in West-Friesland worden gespeeld, want dan ben je vóór, tijdens en na de wedstrijd steeds een teamgenoot kwijt: jeugdherinneringen ophalen en bijpraten in de trant van “Jij bij Gaasperdam? En vroeger kon je zo goed badmintonnen…”.
Ook vanavond heeft ze het niet makkelijk maar door een combinatie van vechtlust, techniek en inzicht verslaat ze haar tegenstandster met 13 – 10 en 11 – 7 (3 – 0).

Onze jongste telg Dieuwke speelt als tweede dame. Voor het eerst bij de senioren en dan meteen in de eerste klasse? Dieuwke doet het boven verwachting! Op zaterdagavond is het steeds eerst even wennen, want dan heeft Dieuwke de hele dag gewerkt bij de Blokker (Onze toekomstige sponsor? Bruine broek, oranje shirt, witte letters? Brrrr…). Altijd weer onwennig: de hele dag voorzichtig in de weer met huishoudelijke waar en lastige klanten en dan ’s avonds de subtiele shuttles, minder subtiele teamgenoten en lastige tegenstanders. Maar toch klaart ze het elke keer weer. Het begint met veel fouten en giechelen en niet lopen en het eindigt met superieure slagen en ‘Denny-Matitawaer-lopen-op-de-baan’. Vanavond niet veel anders: na de eerst set met 5 – 11 behoorlijk te zijn weggespeeld, nog net op tijd de tweede set te hebben gewonnen (11 – 8 na 2 – 8 achterstand), wordt de tegenstander in de derde set met 11 – 0 volledig opgerold (4 – 0).

Met 4 – 0 uit de singles, dat hebben we toch eerder meegemaakt? Oh ja, tegen Heemskerk. Was Glenn er toen ook al niet bij?. Dat vinden we grappig en we beginnen al te fantaseren over een 8 – 0 overwinning zonder Glenn. Maar dan moeten we wel eerst de dubbels winnen. De dubbel van Arno en mij loopt tot op heden (2 keer gespeeld) totaal niet. Niet dat we elkaar in de weg lopen, maar we spelen beiden ver, vèr onder de maat. We nemen ons voor het alert en agressief te beginnen. We winnen de toss en ik serveer vóór. De service gaat over en voor we het weten staan we alweer flink achter. Het lijkt weer niet te lukken en ik spoor Arno (die naar later blijkt vlak voor de wedstrijd 3 Twixen naar binnen had gewerkt, waarvan er waarschijnlijk ook nog één onder zijn schoenzolen was blijven plakken) en met name mezelf aan agressiever te spelen. We krijgen door eindelijk eens pressie te zetten (geholpen door mijn door Dave Khodabux aangeleerde inrush-techniek (met het voorste been instappen in plaats van met het achterste been)) gelukkig heel goed grip op het spel. De aanvankelijke 11 – 2 achterstand, wordt omgebogen naar een 15 – 12 setwinst. Vervolgens gaat het in de tweede set crescendo (vrij naar een voormalig auteur van verslagen voor de Echo) en wordt de set ondanks enig tegenspartelen van de tegenstander met 15 – 11 gewonnen (5 – 0).

Nog even tijd? Dan een verhandeling over de dames dubbel. Volgens een teamgenoot van mij, wiens naam ik vanwege mogelijk vrouwelijke wraakacties niet zal noemen, het vreselijkste nummer op de badmintonagenda. Ik kan hem niet helemaal ongelijk geven. Ik merk namelijk al een paar jaar een bepaalde trend in de partijen van onze dames:
1. Het is altijd een 3-setter.
2. Ongeacht de stand tijdens de set is de winnaar van de set onzeker, maar niet de stand van de set want die gaat altijd via 14 – 14 (ook al stond het 14 – 2 of 2 – 14)  via 16 – 16 naar 17 – 16.
3. Er valt geen pijl op te trekken wie er gaat winnen.
Ook dit keer weer: de eerste set wordt volgens traditie met 16 – 17 verloren. Vanwege het bizarre wedstrijdverloop maken Arno en ik een weddenschap: als we met 8 – 0 winnen schrijf ik een verslag, bij een andere uitslag Arno. Onze dames winnen de volgende twee sets achtereenvolgens met 15 – 9 en 15 – 8, waarmee wij beiden nog in de race zijn voor de Pulitzer-prijs (6 – 0).

De eerste mix wordt gespeeld door het ervaren koppel Arno en Remke. Ze laten geen spaan over van de tegenstanders, maar bij 15 – 4 en 14 – 1 voorsprong hapert de machine en de tegenstanders komen nog terug tot 14 – 12. De dreiging om wellicht toch het stukje te moeten schrijven, geeft Arno ineens weer voldoende kracht om de partij uit te maken (7 – 0).

De mix van Hans met Dieuwke start weer ouderwets slap en al snel staan we op een 11 – 2 achterstand. Dan krijgen we ineens de geest en beginnen een stuk sterker te spelen. Hoewel het een prettige vooruitzicht is dat ik bij verlies geen stukje hoef te schrijven, vind ik het mijn eer te na om om deze reden de mix te verliezen. Met vechtbadminton weten we de eerste set met 15 – 13 te winnen. Arno geeft vóór de tweede set nog een nuttige tip: “geen crossdrives en zeker niet van forehand naar forehand”. Ik speel ’m in de tweede set nog slechts één keer maar de bestraffende blik van Arno is voldoende om dat verder te laten. Na nog wat tegenstribbelen van de tegenstanders wordt het 15 – 9 voor ons (8 – 0).

Na afloop natafelen onder genot van een drankje en een hapje (een enorm bord patat met 4 verschillende sausjes, erg lekker). We vinden eigenlijk dat de uitslag best wel geflatteerd is en dat Castricum 4 helemaal geen slecht team heeft. Het blijkt dat dit team vorig jaar nog overgangsklasse heeft gespeeld en enkele heel goede resultaten heeft geboekt, waar alleen de matchpunten zijn uitgebleven. Omdat deze kantine weer wel Palm in het assortiment heeft, valt het zwaar dat Dieuwke en ik afscheid moeten nemen. Dieuwke is moe van werken en sporten en moet ook nog de volgende dag in Gaasperdam 5 invallen. We rijden over de A9 terug naar huis en bereiken zonder problemen de thuishaven. Het was weer een heerlijke badmintonavond…

Hans van Os